داستان درست می‌کند

از لرزش‌های ناخودآگاه صدایم

از آن چرخش‌های ناگهانِ حروف در التهاب گلو

زیر و زبر می‌کند غلط‌های گفته‌ام را که نیامده و آمده آه از نهاد جمله آه

از شب‌ها معناها به تاخیر می‌افتند٬ از تا فردا و‌ کاش صبح و‌ باز

کار باید کند٬ کاش٬ دخیل باید ببندم به این مهملات بافته بر حلق که٬ آه٬ از این سر تا آن سر تافته و تفت می‌دهم 

کش

می‌دهم

پاش

شی

ده

و او:

هم اوست 

که دانه دانه جمع می‌کند

ریسمان می‌کند

داستان می‌کند

در ایستادن من با درختان فرقی‌ست

خیره به صخره‌ها٬

باد تاب می‌دهد بوی شهر را دور لرزش خفیف بدن‌هامان

هوو می‌کشند شاخه‌های لخت

با صدای موهای من

ناچاریِ بهار نمناک کرده پوستمان را

و آرزوی عمیق خیز به عمق کبود دوردست

بر پایمان تلخ می شود

سرشاخه‌های من اما 

به سوی او کشیده

جادوی دوری

از زبان من جاری 

وقتی که صدایم به‌گوشم غریب می‌شود

زار می‌گیرند همه زوزه‌هام

نشط از شکاف میان دندان می‌کنند

و پیچ می‌خورند ماهیچه‌های پیشانی

بیرون می‌ریزد دهان کور من

اشکال مبهمی از دانسته‌های بی‌بها

که در میان هوا

ایستاده‌اند و با لرزشی خفیف

تکفیرم می‌کنند

در هوایِ میانِ ما

دوری شکل غریب من است

که به‌گوش می کشم