دورتر می‌نشیند

بر پارسِ سگ‌ها سوار

بر دره‌ها دَر

شب می‌ش و دسته‌های حرف از دهان تو می‌پَر

و دال‌های انتها بر فراز سقف پرواز می‌کُن
و دانه دانه‌شان به هنگام مرگ
فریاد می‌کِش:

جاودان بمان در این نبرددددددددددددد

پژواک ِ دال‌ها بیشمار
من می‌غلتم جسدها را دندان می‌گیرم
شب آزاد
افتاد در چشم تو چیزی از سوال
دهانت اما رفته در دوردست‌ها پر می‌ زَن

فضا داخلی‌ست

مرا در خانه مپیچان این شکلِ زاریست
این شتک‌های اشک٬ این تراوشات
این خطِ محقرپشت‌بام، این اتاق جعبه‌ی هراس

مرا به خانه نمیران
نمی‌شناسمم را از گلوی هر رهگذر بیرون می‌کشم، ناباورانه خیره به چیزهای خویش
شکلِ ولنگاریست
از هم گسسته دست‌ها در گوشه‌های تالارهای حزن پرتاب می‌شوند
قطعه قطعه این شرم‌های کشته و این ماسیده‌ افاضات
مرا به خانه نیانداز
سرمایه‌ی اندکمان گرفته بردست و تباهی معامله از پیش مطلق است
زوزه بین زار، آوازهای بیمار
شب دراز
اتاق‌های تحقیرتو به توی هم باز
تا صبح دوباره سینه‌خیز چشم را خرده‌های خِرد را چیز را از زیر فرش‌ها میز

ای نمی‌ش

تو را به همین چیز مرا به خانه گریز
ای خام‌خیالِ عاجز از خود، ای دشمن عزیز

کوتاه است

اما که کاکل تو کوکب زردیست
دستم نمی‌رسد
و تو می‌گویی که ایمان ما کم است

کاش همین بود و اما باقی داستان:

باد برمی‌خیزانی
و جنگ برمی‌انگیزانی‌ام
و فوج فوج مرا در هم می‌کوبانی‌ام
و می‌کُشی و از آن هم بدتر: اسیر
این تنِ به‌هوش را که سرباز هیچ‌کس نبود

و زیاده عرضی هم نیست.

تهران میشود

در اتوبان‌ها
جای تو خالی‌ست
در دریادریاها ماشین
در فضای محبوس یک پراید سفید که هزاران برادر خود را میان شهر ویلان می‌یابد
و شاخ به شاخ می‌اندیشد: چه بر سر ما آمد
جوی جاده به ازدحام مسدود است جاده مسدود است. راه جایگزین جو،
راه کو
مدام می‌پیچد این پرایدِ یکی از بیشمارِ بیچاره، در کوچه‌های همیشه بی‌کار
تنش نشان نقشه‌ی پی‌کار می‌شود
با خالِ جای تو در اتوبان‌ها،
در اتوبان‌ها،
جای تو خال است
در همت، حکیم
در شرق، در جرثقیل‌های عظیم
در دهان باز زخم‌ها در موقت ترمیم
در حقارت سرعت مجاز
خال است جای اعجاز تو
در فضاهای کوچک سفید
در دریادریادریای ‌کران ناپدید
در تبدیل مسدود است به امید
در سپیده دمید

خال تو اگر جای می‌شد جوی را رها می‌کرد
افسوس،
ایست
ایست

ایست

بعد ما بازهم گریزان، در اتوبا‌ن‌های تهران

قطع می‌شود

انقطاع مدتی‌ست
مدتی‌ست که انقطاع مدید است
من بر کاغذ بر گل بر گلدان بر میز
در آبجو در شراب در آب
چنگ می‌چرخانم بلکه
تو بودنت را می‌کنی از در میایی از پنجره‌ی قطار از منظره‌ی نی‌زار از خواب‌ بعد‌از ظهر‌های بهار از مانیتور از کتاب میایی
اما که دست تو قطع است مدتی‌ست
مدید است
دستت نیست

چرا چاره دارد هم بیاور بلکه...       تو می‌گویی

و من هم جای تو بودم همین را می‌گف جان من
ولی تو که جای من  که بفهمی
بودن به از نبود
خا در بهار
صه، هر چه
می‌خواهی بپرسی هم بپرس، فقط باید بگویم که دیگر شرح دادنی هم نیست یعنی چیزی که مدام قطع می‌شود، مدتی‌ست قطع می‌شود مدت‌های مدیدی‌ست
مدیست
مثل رفت و آمد تو
چیز عجیبی نیست دیگر
فقط انقطاع ممتدی‌ست

دور می‌افتد

سی و سه سالگی مرا
می‌چرخاند
مثل مردمک‌های مست توی بار
که انگار
هنوز امیدوار به آمدن تو
پلک زدن‌ها را برمی‌تابند
من شکل کیستم
که هربار میایی
نمی‌شناسی‌ام