( به خیام)

ای همه اشیاء عزیزی
که ساختار جمله‌ها را کورید
بگویید آخر
چیست
که می‌کُشد ما را؟

صدای شاخه‌ها
برمی‌خیزد و خاموش می‌شود
و‌ باد،
آن‌چه را که نمی‌توانم به من نشان می‌دهد.

ای همه اشیاء نظارت
ای قاف

اینجا
انگار همیشه اینجاست

مرا بکُش
به همان عادت مالوف
که دریغ است لحظات
و شکل مدام از لای انگشتان می‌ریزد
آشنایی
نقطه‌ی اتصالِ بی‌اعتنایی‌ست
رفتنِ مکررِ بی‌انتهایی‌ست
محتوایی‌ست
که می‌گریزد