میم و نون

طرحی از خون و

طرحی از جنون

،بر صفحه ام مدام که پیدات می شود

سلب محیط می کنی و

نام می بری

از هر چه میم و نون

،مطرح که می شوم

جا را نشانه می روم و

،حرف می دهم

جن های مستطیل

.هر بار که اصرار می کنند

تنها،صدا

صدا

و هر چه تمام تر

که باز

می ماند

و باز می ماند

،از به جای

با وجود هر چه اتفاق

،گنگ می رود تنها

باز می رود

،در انتهای حلق

.تلخ می شود

این جا 2

،در حال ِ شرح

بر ابتدای ِ سطر ِ انکار

که ممتــــــــــــــــــــــــد و نمی رسد

،جا می دَوانـَدَم

،و دوباره، این جا می خوانـَدَم

و این جا

و این جا

تا از جهت بیفتم و

،کار می گیردم دوباره

.بدون ِ تکرار

این جا 1

این جا

و من که به ثانیه می افتم

تمام. و باز من

و باز من

و باز

می شود به من٬

خاطره ی خاطره ام.

راه

،سر بر تمام ِ راه

.سر بر کدام، گم

این جا و فاصله

گم از کدام ِ راه می شوم

یا آن چه در تمامی ِ تن خانه می شود

راه از تمام می شود و تن از آن من

- در حفظ ِ فاصله -

که شکل ِخانه بر تن ِ من

سر که می کشد

چه طور

باتو چه ام هست؟ -

...رسوایی تمام، برپایی مدام -

بی-شرح

شرح بی صدا و لب نمی زنیم

حرف و حرف و حذف

،آن چه ریزد و رَوَد

می ری زد و هرگز نمی ما ند

می ما زد و نمی

ما ند و

،ما که عاقبت

چگونه پخته می شود

،طاقت کلام

در شکل بی صدا

.همواره، بی سلام

قرمز

برای دوستم، آرمین

.امکان نه قرمز
،که می چرخد در جهت چیز دیگری
،یا جهت لحظه ای
.که چرخ می زند همین اطراف
،و یا چیز دیگری
که رنگ می دهد به ساعتی
،یا چرخ ایستاده ای
.که فکر می کند
،و یا حتی چیز ساده ای
مثل امکان قرمزی
،که چرخ می رود
،خالی می گردد
.بر می گردد

صد مرحله دور

پرت نمی روم از مرحله

و اتفاق را، که همواره است

شهرزاد_ روز_فاصله

چگونه بسنجد به چشم

عشق را"

*"که همواره در مراجعه است

ترانه ای از محسن نامجو*

ن

.صورت و نهان

که لحظه ای و دور می شود

لال می شوم

با اشاره ای

دست_ دور لحظه ای نهان

مات می روم

لحظه دور باز می کند اشاره ای

.سر بگردد و زبان

تا رود که آشکار

آن چه گفته می شود، با زبان مادری

ا نگار

،انگار که از من

،تا نگران بر تو می رود

سر می گرداند به قصد راه

.با گوشواره های قصه های نامکرر

بی هیچ خداحافظی

،انگاره می شود

که دختر شهر زاد

کولی کوچکیست

.و مادرش را نمی شناسد

تا کجا

از جا

تا بعد

تمام

خم از دایره مدام و

،راست از دست می روم

در ارتفاع تار

از چشم که انکار

،تا دؤر که رفتار می شود

،تا تکرار و تکرار

خمار این دایره مدام و

.تمام

تا مدام

از کناره تا مدام حرف

،صورت از نمایش نفس

باز مانده است

من سکوت کرده ام؛

،دست داده است

اشک، از کناره تا مدام رفته است

بی حرف

،در میان حرف می گذاری ام

،در میان جنون آرام

با هزار نقطه ی رقصان بر لب و

بی هزار شهرزاد و یک

که در آغاز و درپایان

- و در هر حالتی که آرام می مانی ام -

،در گزاره

،در گذار از میان

بی حرف، می دانی ام

یک

"و شهرزاد وقت وداع گفت: تنها چند واژه مرا از مرگ می گیرد"

رویایی

همه ی ما را، تنها چند واژه از مرگ می گیرد ...