بی-من

از حالت فوق العاده ام،
تا لغزش نهان ِ جزئیات.
سر که می زند این تصویر
به سرتاسر ِ من های در جا
من مای مات،
در جا جای تن:
تن به حالت ِ من.
که شهر می شمرد، خط ِ حالت نگه می دارد
شب که می شود،
این جا مانده، آن جا می زَن
از تو زَن
و در خود بی من است،
بی خیز و بی خرام
در پارگی ِ مداوم ِ تن-تصویر
در اشکال ِ آرام

-

سی . . . گار ِ
.
.
.
کِنت

مشق ِ سیاه

از گوشه ی لب تو سرازیر می شوم

به پهن های حجیم حرف

در هزارهای هلال ماه

کیست دال ِ دست ِ توست
نون نام من که می نشانی ام
میم چشم ماست که می بی نی َ ش
باز می کشـــــانی َ م
در هزار ِ دور ِ ماه
روی هم و روی هم
مشق ِ سیاه می دوانی َم

ازگوشه ی لام لب سرازیر
باشد که در تو گیر
باشد که در تو گیر می شوم

ن

کوه از کناره ات نشانه می رود
تا سرکش ِ شکل های معطل
مـُن تـَهی به مـَن ِ مـُن تـَظر
آن چه که کوتاه می شود: نام من

که نمی گویی و یاد نمی آورم
نمی خوانی و نمی دانم
نمی مانی و نیست
نمی نم و نا
نی
ن، نام همه ست،
که آن جا ایستاده است

از/تا نطفه

خیـــــز و
به دریا می اندازیـَم

در شگفتی پوست

برمی غرقم به عمق
با تن ِ رهای ِ انحنا
قعر و شدت ِ وسیع ِ ساکت ِ سنگین
آبی ِ گشاد ِ خاطره:
موج می شود تمام بطن مادرم
در غلظت ِ بدیع
نطفه در بر
که می گیـــــرم.

...

آنکه منتظر می ماند،
از رفتن و هدر رفتن
می دا ند

شب

هذیان حرکتی
در چرخشی و دست
تاب می خورد هوا و تاب می خورد
حرف به ته می رسد
پُر که تاب، که پُرتاب می شود
دست مشق ِشب ش تاب
انتهای حرف که پرتاب ِتاب ِتب
حرف که حرکت
دست که هذیان گرفته است

تا دور

از چنانِ لحظه ای بگو
تا جا بگیری ام
دور و دورتـــر و دورتـــر و دور
لحظه ای که باز می شود
جا و بـــازتــــر و بـــــــاز
در کوریِ این وقت،
از چنانِلحظه ای بگو
از گاهِ خواندنی
هریاد که می آوری ام

تر

بی قصدی از راه
بر قصه که طــــــــــــــــــول می شود،
.
.
.
خاطر که حزین و ...
همین

زنهار

جداً عجیب نیست؟
زنهاری از ایجاد،
بر پوست گشاد و گشادتر
از سعی مجدد که بر
- و باز-
گردد؟

ِ

ِِ شکلت به اتفاق

من که در میان

- دور و نما می رود-

،باز و از توان

آری

.گرفت