در یادآوری صداش٬ گوش‌ِ من سرخ است
سرسامِ تمامِ کلماتِ جنگاور
بلوای هجوم گوشه‌های تیزشان
بر آن ابرِ نامرییِ ناشنیدنیِ بالای سرم
که صدای اوست.
که بانگ می‌زند
به اشاره‌ای می‌گریزد
و به لرزشی اِشغال می‌شود
در گریختنِ صداش٬
می‌شنود که ساکت شده‌ام
می‌ببیندم که گوش می‌شوم
تیزم
No comments:
Post a Comment